Sędziszów Foto: Paweł Radecki	ST44 2062 na popychu Foto: Paweł Radecki	Węglarka z zastrzałami Foto: Paweł Radecki

Już po ciemku docieramy na kwaterę, na ulicy Do Pociesznej Wody, hm wielce dwuznaczna nazwa, naszą gospodynią jest znajoma Piotrka z lat dawnych, rozpakowujemy się, po telefonie naszego kolegi Dużego Kuby, który też przyjechał do Rabki jeno wcześniej, umawiamy się na stacji.

Rabka Foto: Paweł Radecki	Nasza ulica Foto: Paweł Radecki

Docieramy do stacji spacerkiem racząc się po drodze chmielowym napojem, Kubuś dociera zmachany i wyraźnie poirytowany. Szukamy czegoś do jedzenia, jak się okazuje godzina jedenasta w nocy, to niezbyt odpowiednia pora na konsumpcję, zwłaszcza w Rabce, a to z powodu braku otwartych lokali. Odurzamy się serkami topionymi kupionymi w ostatniej chwili, oraz wspomnianym nektarem. Rozstajemy się i w drodze na kwaterę dyskutujemy o kondycji polskiego modelarstwa, kończąc dyskusję w pokoju, chyba zbyt głośno ponieważ interweniuje jakaś niezbyt urodziwa Pani, podstępnie ukrywająca się w pokoju obok, pijani górskim powietrzem udajemy się na spoczynek, aby następnego dnia skoro świt oddać się fotografowaniu parowozów. Sen otula nas niewidzialną kołderką, kojąc rozgorączkowane głowy i zsyłając na nas wymarzone sny, jest już sobota.

*

Sobota, skoro świt stawiamy się na przejeździe za Rabką, by złapać dla potomnych konterfekt pewnego parowozu, razem z nami czekają przedstawiciele nacji która nas gnębiła od zarania dziejów, teraz mieni się braćmi naszymi. Robimy zdjęcia i gonimy pociąg, w Kasinie Wielkiej, obserwujemy jak z mozołem pnie się pod górę, w Dobrej k.Limanowej wodowanie przy pomocy mizernego węża. Poznajemy kilku miłośników, krótki postój w sklepie i droga podaje nam swą dłoń, film drogi. Krótki postój na fotografowanie wagonu stojącego w ogrodzie jakiegoś zabudowania, w jakiejś miejscowości, pstryk, pstryk.

OKz-ta rankiem Foto: Paweł Radecki	Kasina Wielka Foto: Paweł Radecki	Wodowanie w Dobrej koło Limanowej Foto: Paweł Radecki	Wagon w ogrodzie Foto: Paweł Radecki

Nasz cel to Nowy Sącz a następnie Muszyna, gdzie mamy nadzieję spotkać „słowaków”. Pogoda wymarzona, Radek jedzie z umiarkowaną prędkością, wszystko widać, zwłaszcza piękne dziewczęta, w różnym wieku, aczkolwiek o niesłychanie kobiecym wyglądzie, w przeciwieństwie do paszkwili chodzących czasami po ulicach miast i wsi centralnej polski. Nowy Sącz, stacja i kładka prowadząca do zakładów Newag, zdjęcie za zdjęciem, ciekawe wagony, „gagariny” bardziej przypominające złom niż lokomotywy, jeszcze tu wrócimy.
 

Na terenie Newagu Foto: Paweł Radecki	Gagariny z Niemiec do modernizacji Foto: Paweł Radecki

Rytro, Piwniczna, droga leniwie wije się obok Popradu, obok drogi jeszcze bardziej leniwie wije się linia kolejowa, z głośników sączy się „Wish you are here” Pink Floyd, radzę pojechać tą drogą i słuchać w leniwe sobotnie popołudnie takiej muzyki, mistyczne doznanie, taki spokój nas ogarnia taki niewysłowiony, Muszyna, słońce, śpiew ptaków, wchodzimy na peron i serce raźniej bije, stoją w peronach dwa zespoły trakcyjne, nasze poczciwe „kible” o których opowieść w piątym numerze ŚK, cykamy zdjęcia szukając różnic, snujemy się po stacji, oglądamy dwa stare wagony gospodarcze, i jak tradycja nakazuje, zostajemy zatrzymani przez funkcjonariusza SOK, spisuje nas, zdecydowanie mięknąc na widok pozwoleń.

Muszyna Kibel ze Słowacji Foto: Paweł Radecki	Miejsce naszego zatrzymania Foto: Paweł Radecki	Jedna z pokryw maźnic Foto: Paweł Radecki

Dowiadujemy się od przechodzącego kolejarza iż ma przyjechać skład ze Słowacji. Opuszczamy Muszynę zatrzymując się na polnej górskiej drodze za miastem, bardziej w stronę granicy, by połączyć oczekiwanie na skład ze Słowacji z posiłkiem, rozpalamy grila, posiadając tylko ruszt, reszta improwizacja, skwierczą kiełbaski, szumi nektar chmielowy, nagle zupełnie zaskoczeni spostrzegamy pociąg, szybciutko, pstryk, pstryk, dalszy ciąg uczty, odprężeni po dość długim odpoczynku ruszamy dalej.

Wzór zieleni dla makieciarzy Foto: Paweł Radecki	Prezes rozpala grila na górskiej drodze Foto: Paweł Radecki	Uciekający słowak. Foto: Paweł Radecki

Znów Muszyna, „słowak” który o mało co nam uciekł, stoi i cierpliwie pozuje do zdjęć, po drodze spotykamy słoweńskie „kible” ciągnięte przez „sputnika” ET21-272, i tak zaczyna się nasza za nim pogoń, maszynista już widząc nas po raz kolejny, uśmiecha się i pozdrawia syreną, natomiast reakcja innych zmotoryzowanych w normie, uśmieszki politowanie, dyskretnie kreślone kółka w okolicach skroni, ostatni raz spotykamy ten skład w Nowym Sączu.

Słowak w pełnej krasie Foto: Paweł Radecki	ET21-272 ze słowackimi etz-ami Foto: Paweł Radecki	I znów w Nowym Sączu Foto: Paweł Radecki

Leniwa upalna sobota dobiega końca jak nam się wydaje, powoli aczkolwiek uparcie zbliżamy się do Rabki, Piotrek zmęczony świeżym powietrzem i wrażeniami zasypia, ja konwersuję z Kudłatym, choć tez walczę z sennością, ot organizm nie zwyczajny, nadmiar świeżego powietrza. Rabka, kolacja krótkie ablucje, wstąpił w nas nowy duch, idziemy z buta do skansenu, gaworząc i odwiedzając każdy otwarty sklep, docieramy do Chabówki.
Trzy parowozy pod parą Ty2, Tr12 oraz Okz22, mała sesja zdjęciowa, spotykamy Dużego Kubę który wraz z innymi lokatorami noclegowni, świętuje dziewiętnaste urodziny jednego z nich, znaczy jedni świętują a najbardziej zainteresowani, oddają matce naturze to co w pośpiechu bez treningu wchłonęli. Wychylamy głowy ku księżycowi jak jeden mąż podnosząc, kielich okowity, zapijając „pluskwianką” ( colą imperialistyczną) wychylamy i po angielsku ulatniamy się, bo niebezpiecznie dyskusja zbacza na tematy piłki nożnej, a to nic dobrego nie wróży, zwłaszcza w przypadku oszołomionych małolatów. Zaliczamy hipersupermarket, jakiego nawet w naszem rodzinnym mieście nie znajdziesz, i to by było już wszystko gdyby nie to że Piotrek nie może odnaleźć kluczy do drzwi wejściowych, a gdy już je znajdzie, ja nie mogę znaleźć drogi na górę, rano była teraz jest ściana, do porządku przywołuje nas Radek, wskazując jedynie słuszny kierunek. Właściwie jest już niedziela, zasypiamy około trzeciej w nocy lub nad ranem.

*

Ósma pobudka, śniadanie, pakowanie, rachunki, łzy pożegnań. Krzyżują się dwa pociągi, prowadzony parowozem Okz22 z drugim który ciągnie Tr12 nas tam zabraknąć nie może, więc udajemy się na stanowisko, po szaleńczej jeździe serpentyną dróg, czekamy na oba pociągi w Rabce Zarytem, większość tzw. miłośników zachowuje się nienagannie, może z wyjątkiem niesfornego przedstawiciela kraju z banków i czekolady słynącego, ale i on zdyscyplinowany kilkoma przyjaznymi słowami, znika z kadru. Wszystko co piękne i miłe szybko musi mieć koniec, tak i nasza przygoda z parowozami w górach, dobiega końca.

Tr12 w oczekiwaniu na krzyżowanie Foto: Paweł Radecki	Teerka z innej strony Foto: Paweł Radecki	OKz dojeżdża do stacji Foto: Paweł Radecki

Gonimy jeszcze jeden ze składów, usiłując robić zdjęcia z samochodu, aż do końca trasy czyli do Mszany Dolnej.

OKz-ta dojeżdża do Mszany Dolnej Foto: Paweł Radecki	U celu Foto: Paweł Radecki

Ruszamy do domu, celowo okrężną drogą, znów odwiedzamy Nowy Sącz, jak zwykle sporo ciekawostek, jaka szkoda że nie mamy w naszym miasteczku takiej atrakcji. Spotykamy także ciekawy, już zabytek polskiej motoryzacji.

Zabytek na rogatkach Podłopienia Foto: Paweł Radecki	Sputnik w NS Foto: Paweł Radecki	09-tka w Nowym Sączu Foto: Paweł Radecki
Przęsła wąskotorówki najprawdopodobniej tartacznej Foto: Paweł Radecki		Zaasfaltowane szyny do tartaku Foto: Paweł Radecki

Szukamy dogodnego miejsca znów na linii szerokotorowej, dogodnego do zdjęć robienia i posiłku przygotowania, znajdujemy takowe w miejscowości której nazwy ze względu na słabowitą pamięć nie pomnę, opodal przejazdu kolejowego, znów grilowa improwizacja, siermiężna lecz jakże smaczna i pożywna w doborowym towarzystwie spożywana, nad uczty królewskie winna być przekładana.
Z kiełbasą w jednej a aparatem w drugiej, doczekaliśmy się, dwa składy w półgodzinnym odstępie, koniec biesiady, ruszamy w tempie turystycznym zaliczając kolejne kilometry, na zakończenie odwiedzamy Włoszczową lecz nie tą nowoczesną, w polu wśród łanów pszenicznych, ręką szaleńca rzuconą, lecz tę starą z działającą sygnalizacją kształtową i tłumami urodziwych dziewcząt powracających do miast ogromnych z prowiantem na tydzień cały, ot taka migracja weekendowa, jak za dawnych lat.
Słońce zachodzi czerwienią, uwieczniamy zachód naszej gwiazdy przez szybę na ulicach Przedboża, coraz bardziej znajome okolice, już granice Łodzi, jesteśmy w domu.

Ostatnia wieczerza Foto: Paweł Radecki	LHS ST44 2030 w czasie kolacji Foto: Paweł Radecki	Trochę później ST44 2054 Foto: Paweł Radecki

Prawie trzy dni relaksu, nieskrępowanego konwenansami, bzdurnymi zasadami itp. szkoda że minęły tak szybko. Słowo żadne nie odda śpiewu ptaków i mistycznych wprost doznań, jakie naszym udziałem były.

Paweł Radecki vel Kpt.Nemo