Towarzystwo Przyjaciół Parowozowni Wolsztyn w dniu 12.04.2008 zorganizowało przejazd specjalny "Parowozem przez Wielkopolskę". Głównym bohaterem dnia miał być parowóz Ok1-359 ze składem 3 zabytkowych wagonów. Zaplanowaliśmy wyjazd na piątek a powrót późnym wieczorem w niedzielę aby maksymalnie "kolejowo" wykorzystać czas wolny. I tak około 15-stej Piotrek zabiera mnie z firmy i jedziemy po Radka by po chwili gnać co koń mechaniczny wyskoczy do Szadku, gdzie umówiliśmy się na spotkanie z Kubą i Jarkiem podążającymi drugim samochodem. Niestety w ostatniej chwili z wyjazdu musiał zrezygnować Nasz Kapitan Nemo, zły kapitalista kazał mu pracować zabraniając obcowania z parowozami i relację tę dedykujemy właśnie jemu. Docieramy do stacji w Szadku jeszcze przed Kubą i tu daje znać już o sobie nasz fart, bowiem po chwili z północy nadjeżdża ET42-039 a po kilku minutach z przeciwka nadciąga ET42-037, obie ze składem gruszek. Trzask migawek, i już zadowolenie maluje się na naszych twarzach, to będzie owocny weekend. Robimy sobie spacerek, wzdłuż ładowni, weryfikując drobiazgi potrzebne do budowy mojej makiety oraz podziwiając prowizoryczną naprawę wyrwanego haka w węglarce Kolei Bałtyckich. Przy nastawni mija nas EN57-726 jako pociąg 15335 relacji Zd. Wola - Toruń.

Pierwsza ofiara	Dobry początek	Drugi rusek z gruszkami
Oj, się chłopakom węglareczka urwała..		Kibelek do Torunia

Po paru minutach dociera Kuba z Jarkiem, ładujemy się do aut i kierujemy na Kalisz gdzie czekać na nas ma kolega Karol z kluczami do noclegu. Na miejsce zakwaterowania wybraliśmy sobie stacyjkę ŚKD w Śmiglu, przedkładając możliwość obcowania z magią kolei w jej najczystszym wydaniu nad komforty hotelowe. Po drodze w Skalmierzu trafiamy ET22-593 a później w Opatówku ET22-344 oba ze składami węglarek.

Pierwszy byk	Z mozołem po łuku

W Kaliszu okazuje się, że klucze czekają na nas jednak w Śmiglu, będąc w posiadaniu uroczej koleżanki Lidii z ŚKD i nasza wycieczka do miasta Kalisz była zbędna. W drodze do noclegu nie wydarzyło się już nic ciekawego a jedyny kontakt to stonka z pociągiem sieciowym, ale pora późna i fotki wyszły bardziej "artystyczne" niż dokumentalne. Na miejscu natychmiast przystępujemy do czynności relaksująco-integracyjnych, rozpalamy grilla, robimy psssst, psssst i impreza się rozkręca. Zwłaszcza, że po chwili docierają do nas, zaprzyjaźnieni mechanicy, Mietek i Grzesio Nycz oraz jakieś nieznane indywidua, podobno MiKole ;-). Przyjezdni, powoli się wykruszali a my ze względu na coraz szybciej obniżającą się temperaturę przenieśliśmy się do środka gdzie długo rozprawialiśmy o naszych pasjach.
Rano budzimy się na wielkim kacu... STOP!! Wróć !! Przecież Miłośnik Kolei to wzór cnót i nie nadużywa alkoholu. Powodem ogromnego bólu głowy jest potwornie niskie ciśnienie, ściana deszczu i maksymalne wręcz zdenerwowanie z powodu utraty szans na dobre fotki w pełnym słońcu. Na domiar złego oprócz koszmarnego deszczu, panowało przeraźliwe zimno i zaczął wiać dość silny wiatr i to z najbardziej wrednego kierunku bo od strony nadjeżdżającego parowozu. Szybkie śniadanie, ładujemy się do aut i jedziemy na start imprezy czyli na stację w Lesznie. Na peronie kłębi się dziki tłum, z amokiem w oczach. Wszędzie widać skulone postacie, z gilem u nosa , miotające się z jednego końca składu na drugi, w charakterystycznym, zgarbionym kłusie. Do planowego odjazdu około 30 minut a oni zachowują się tak jakby to były ostatnie sekundy a każdą odległość, choćby to miało być 2 metry, trzeba pokonać biegiem. Witamy się ze znajomymi, i po szybkich ustaleniach co do pierwszych plenerów, wracamy do auta, tęsknie spoglądając w kierunku leszniańskiej szopy, gdzie rumuny, fiaty, byki... My tu jeszcze wrócimy!

Nasz bohater	Siódemeczka z bohunami	Czasem trzeba coś odśnieżyć

(Ze względu na obszerną ilość materiału zdjęciowego, zdjęcia samego przejazdu zamieszczamy w osobnej Galerii)

Ruszamy więc do Kąkolewa, gdzie linia się rozwidla a planowana trasa pociągu ma biec na Gostyń. Tam przewidziany jest też pierwszy fotostop, my pierwsze fotki robimy z daleka by jak najszybciej przenieść się kawałek dalej, gdzie już na jednotorówce "złapać" Ok1 z tarczą. Deszcz i wiatr daje się mocno we znaki, i tuz po fotkach, klnąc w żywy kamień gnamy do Garzyna gdzie ma być drugi stop. Tu docieramy przed pociągiem i zajmujemy strategiczne pozycje. Kolejne fale deszczu mocno utrudniają wykonanie sensownej fotki a chwilę później na peron wysypuje się całe bractwo i w ogóle jest po zawodach. Dopadamy za to wreszcie Filipa , jednego z organizatorów, płacimy za imprezę ale okazuje się że nasz Kubuś dał ciała po całości i ostatnią wolną rozpiskę z fotostopami przehandlował jakiemuś pieprzonemu Goebbelsowi i zostaliśmy na lodzie. Będzie to miało kolosalne znaczenie potem przy rozwoju całego pościgu. Oj nieładnie, nieładnie panie Kubo, wszak dobro Klubu i jego członków powinno być Dobrem najwyższym i jego interesy powinno się zabezpieczać nasamprzód. Zagryzamy zęby i jedziemy dalej, w końcu jesteśmy z ŁKMK i potrafimy sobie radzić z każdymi przeciwnościami losu. Staramy się cały czas trzymać przed parowozem, mijając po kolei Hersztupowo, Gostyń, Piaski itd posuwamy się systematycznie w kierunku Jarocina. Na szczęście droga biegnie w miarę równolegle do linii i udaje się utrzymać cały czas w tempie. Oczywiście gdzie się tylko da staramy się fotografować goniony obiekt. W Jarocinie planowany był dłuższy postój na dokarmienie parowozu i załogi, więc i my postanowiliśmy skorzystać z okazji. Posileni i trochę pokrzepieni faktem, że deszcz przestaje padać jedziemy dalej. Zaglądamy na stacyjkę w Wolenicach, Kuba z Jarkiem jadą dalej a my zostajemy. Okazuje się, że słusznie gdyż po chwili widać w oddali światła i przez stację przetacza się ET22-656 z platformami. Niebawem też nadjeżdża Ok1 i możemy rozpocząć pościg na nowo.

Byk w Wolenicach	Spotkanie epok	Przyszłość PKP PR

Dawniej...	...i dziś

W Krotoszynie, przy wyjeździe na Osusz jest kolejny fotostop a my tradycyjnie szukamy bardziej odosobnionego miejsca na szlaku i łapiemy naszą maszynę za Osuszem. Potem sytuacja niestety się trochę pogarsza bo droga coraz bardziej zygzakuje w stosunku do linii i coraz trudniej utrzymywać dystans, zwłaszcza że mechanicy nie oszczędzają maszyny. Wychodzi słoneczko a my dostajemy telefonicznie info o następnych planowanych fotohaltach. Odnajdujemy najbliższy i wyczajamy przepiękny plener czekając na przyjazd czarnej zabawki. Słoneczko, ładne widoki, budząca się do życia przyroda, normalnie sielanka a w perspektywie czadowe ujecie na 3 mostkach. Idyllę burzy jednak gwizdawka parowozu dobiegająca jednak od strony ZA naszym plenerem !! Oż w mordę byli szybsi (później okazało się, że zrezygnowali z jednego fotostopu). Kuzaj i Hołek nie pokonaliby pewnie lepiej tych kilku kilometrów by dogonić parowóz i dzięki tym wyczynom znowu jesteśmy z przodu. Wszystko co ma swój początek ma też swój koniec albo jakoś tak to szło , w każdym bądź razie nieuchronnie zbliżamy się z powrotem do Leszna. Jeszcze kilka pożegnalnych ujęć i jesteśmy z powrotem na peronach uroczej Wielkopolskiej stacyjki. Spotykamy ekipę eNkowców, tradycyjne pozdrowionka i rozradowani idziemy pozwiedzać okolicę leszniańskiej szopy. Smutny widok wraków lokomotyw, stojących i opuszczonych. Rumuny, fiaty, kociołki, pośród nich SN-80 a po drugiej stronie zwłoki Bhp. Na pocieszenie żywa „siódemka” z listwami, oraz SU45-220 lokomotywa dla mnie szczególna, gdyż robiłem jej model a w planach jest kolejny. Chwilę później w oddali rozlega się najbardziej znany odgłos trąbienia oznajmiający zbliżającego sie gagarina. Bardzo sympatyczne podsumowanie dnia, gdyż zmrok zaczął zapadać coraz szybciej i fotek więcej i tak nie dałoby się zrobić. Fart o tyle większy, że bestia okazała się być w barwach PolTrans Miedzi i wlokła spory zestaw beczek. Kuba z Jarkiem jadą do Łodzi a my przemoczeni, zziębnięci i kolosalnie zmęczeni wracamy na stacyjkę w Śmiglu.

Leszniańska szopa	SU45-220	Zwłoki Bhp	Kociołek

Ponury widok	Jeszcze z listwami	Gagarin PolTransu

Niedzielny poranek wita nas przepieknym słońcem i rześkim powietrzem. Piotrek z Radkiem pakują samochód a ja „robię” stojące Lxd2 i szopę w Śmiglu. Dziękujemy Lidce za gościnę i obieramy kurs na Wolsztyn. Wjeżdżamy na stację i naszym oczom ukazuje sie przepiękny widok szykującej się do odjazdu Ol49-7 z podwójnym Bhp. Do odjazdu pociągu pozostało 15 minut więc wpadamy na pomysł sfocenia go na szlaku i gnamy w okolice Tłoków.

Szopa w Śmiglu	The Call of Cuthulu	Ol49-7 z Bhp	Wolsztyn

Niebawem dostajemy to co chcieliśmy i szczęśliwi wracamy do szopy w Wolsztynie. Masa fotek, oraz rys historyczny produkcji powojennej i zbieramy się do drogi. Obieramy kurs na Grodzisk Wlkp., Kościan, Czempiń, posuwając się cały czas wzdłuż linii i zaglądając na każdą stacyjkę po drodze. W Kościanie trafiamy 3 sztuki „siódemek” w niewielkich odstępach czasu i dwie SM30 stojące na terenie cukrowni.

Kolejna siódemka	i jeszcze jedna	Trochę sie nawarstwiło

Rozważamy zajrzenie na stację w Czempiniu, w końcu niedziela i pewnie pustki bo „..nikt w niedzielę nie jeżdzi..” Jasne! W stacji szykują sie do odjazdu dwa "prywaciarze" ze składami węglarek, do tego w ciągu 30 minut przelatuje "siódemka", "kibel", dwa "byki" i pociąg sieciowy. Rzeczywiście pustka i nic nie jeżdzi... Znajdujemy nienaruszona latarnię zwrotnicową i zabieramy trofeum.

Prawie jak ICek...	Prywaciarze	A te tory to takie pogięte
Krzyżowanko	Stonka na popychu	Niemalże pachnie nowością
Mega brutto 2 kontenerów	CTL	Sieciówka Energetyki

Zrelaksowani na maxa i szcześliwi zbieramy się do dalszej drogi, na Śrem, Książ Wlkp w kierunku Jarocina. Urokliwa linia, z wieloma, nieraz nawet stuletnimi obiekatmi, balsam dla oczu każdego MiKola, doprowadza nas w końcu do Mieszkowa. Zbliżając się do przejazdu po raz chyba sódmy czy ósmy słyszymy charakterystyczne "dyń, dyń" i widziamy opadające rogatki. Kolejny fart tego dnia i następna trafiona "siódemka" tym razem kontenerowa. Chwila na zwiedzanie stacji i opuszczamy w miarę zagęszczony kolejowo teren.

Urokliwa stacyjka	Stare te szyny...	Ostatnia siódemka tego dnia

Piotrek uparł się by zdążyć przed zmrokiem jeszcze na węgłowkę w Poddębicach i wyciskał każdego konia mechanicznego, pędząc jak wicher przez senne wioski. Nie wierzyłem, że uda dotrzeć się na stację jeszcze przed nocą a jeśli nawet to przecież musiałby jeszcze coś w tej stacji być choć i tak szans na fotkę żadnych. Zmrok zapdał prędko ale i my byliśmy szybcy. Małej wiary byłem człowiekiem, gdy zbliżyliśmy się do wiaduktu w Poddębicach oniemieliśmy wszyscy. Właśnie zaczął się wtaczać nań skład Lotosu. Szaleńczy wyścig na stację, i niemal połamane nogi w biegu by dopaść do torów stacyjnych przed czołem pociągu. Na nasze szczęście skłąd został puszczony na tor dodatkowy przed wjazdem na niewłaściwy i znacznie zwolnił. To pozwoliło nam na odebranie nagrody za trudy wycieczki, tej przysłowiowej wisienki na torcie. Błyskawiczna decyzja i zamiast pojedyńczych fotek nagrałem krótki filmik. Opłaciło się, przez stację majestatycznie przetoczył się skład pięćdziesięciu dwóch czteroosiowych cystern, ciągniętych przez 182 Lotosu w trakcji z gagrinem wypożyczonym od Rail Polska a dodatkowo pchanym przez lotosowska stonkę! To się nazywa podsumowanie wypadu.
W pełnej ekstazie wsiadamy do samochodu i spokojnie docieramy do Łodzi. Odstawiamy Radka i szczęśliwi wracamy do domów by cieszyć oczy wykonanymi zdjęciami i filmami by jeszcze raz przeżyć te emocje.

Wrażenia na gorąco spisał
Michał Górecki
Foto: Michał Górecki za wyjątkiem "Dobry początek", foto: Piotr Chorąży