Nie zawsze piątek trzynastego jest dniem pechowym, ten był dla nas szczęśliwy, ponieważ udało się sprawnie i o czasie wyjechać na imprezę w Bieszczady.I tak sobie pojechaliśmy, jeden postój robiąc na CMK, chwila i piękny „byk” w ścielącym się słońcu radował nasze oczęta.

CMK - Pierwszy byk Foto: Paweł Radecki

Połykamy kilometr za kilometrem , pięciu nas było, Piotrek Chorąży, Tomek Szoszyn, Radek Pasternak, za kółkiem Kuba Sikora i ja. Miasta i wsie, do kolacji zasiadający, przed telewizory, w cieniach drzew skradający pocałunki, wszystko to za nami ginie w mroku, mroku i ulewnym deszczu, który nas martwi, ale nie honor zawrócić. Późna kolacja w zajeździe „Pod Skałą” gdzie sympatyczne blond dziewczę z godną podziwu cierpliwością, znosiła nasze szczeniackie wygłupy, staropolski żur, tęskne spojrzenie i dobranoc. Jechaliśmy, jechaliśmy aż dojechaliśmy, w Cisnej nocleg odnaleźliśmy, krople na sen na chmielu, kąpiel i Morfeusz nas, na godzin siedem, w ramiona bierze. Nocleg przyzwoity a co najważniejsze niedrogi był, co stokrotnie nas ucieszyło, wspominam o tym bo informacja jest to istotna ale dopiero w części dalszej tej opowieści. Dzień czternasty miesiąca, nabywamy śniadanie w sklepie gawędząc ze sprzedawczynią, niespełna trzy kilometry i wjeżdżamy na teren lokomotywowni Majdan, skąd w świat nas powiedzie przygoda. „Lasek” już pod parą, pieczołowicie trwa nawęglanie przy pomocy wiaderka, jest już kilkoro uczestników, o dziwo brak pomarańczowych kamizelek i gili do pasa, manewry, kłęby pary i dymu, trzaskają migawki, pierwsze epitety, z niepokojem spoglądamy w wciąż zasnute chmurami niebo.

Nawęglanie Foto: Paweł Radecki	W obłokach Foto: Paweł Radecki

Pojawia się organizator imprezy, trwają ustalenia co do składu pociągu, jedziemy bez „klasy” czyli wagonu osobowego, muszę przyznać iż sceptycznie do tego pomysłu pochodziliśmy na początku, przekonując się wraz ze znikaniem chmur. Do dyspozycji ponad czterdziestu osób są dwa wagony z drewnem i dwie platformy z czego jedna ma dziurawą podłogę, pospiesznie łataną przy pomocy belek i desek. Myślę że organizator powinien wcześnie zadbać o należyte przygotowanie taboru, ale może się mylę, może nie powinienem grymasić, bo a nuż nie zabiorą mnie znów. Wyjeżdżamy z opóźnieniem, stoimy na podeście wózków do przewozu dłużyc, na wszystkich leci sadza i dym, ale wszyscy są zadowoleni. I tak wędząc się jedziemy sobie i fotostopujemy sobie, a każdy wspomniany coraz śliczniejszy jest, szkoda tylko że przy występowaniu tak wielu budowli inżynieryjnych, na żadnej nie przystanęliśmy.

W drodze Foto: Paweł Radecki	Las na tle lasu Foto: Paweł Radecki	Na przejeździe Foto: Paweł Radecki

Pięknie jest i tak radośnie, krew krąży szybciej, co chwila coś ciekawego, postój na mijance „czajniczek” poturlał się na wodowanie, a my rozmawiamy poznając uczestników tej wyprawy.

W drodze do wodopoju Foto: Paweł Radecki

Napojony parowóz my też, szlak wije się zakosami, mijamy retorty do wypalania węgla drzewnego i ich dzielną obsługę, jeszcze jeden zawijas i wtaczamy się na stację Balnica naszej podróży kres, co sił w nogach pędzimy do sklepu, ceny trochę studzą nasze rozpalone głowy, trzy gatunki piwa każde po złotych pięć, szok a biorąc pod uwagę że w smaku trochę słabe są, jeszcze większy. W tym czasie na stacji manewry przeformowanie składu, oraz oczekiwanie na planowy skład z turystami który musimy przepuścić.Znudzeni oczekiwaniem pieszo udajemy się naprzeciw, sesja zdjęciowa pod retortami gdzie dały znać o sobie różnice zdań i upodobań, jedziemy dalej, słońce grzeje ale o tym wieczorem dane nam będzie się przekonać, idylla, aż bach i stoimy, z ust do ust ( Ci co myślą o tym o czym my nie, rozczarują się) wieść się podaje że coś się zepsuło, konsylium, mechanicy, organizator, gawiedź, ruszmy powoli, ostrożnie można powiedzieć jak młodzi kochankowie, i tak do stacji, majestatycznie, a tu po szczegółowych oględzinach już wiemy że dalej to sobie nie pojedziemy, bynajmniej nie parowozem.

Powrót Foto: Paweł Radecki	Nieopodal węglarzy Foto: Paweł Radecki

Tu ciśną na usta słowa gorzkie, bo to tak jak kierowca po zimie wsiada w samochód i bez przygotowania wehikułu udział w rajdzie Paryż –Dakar chce brać, tak i tu brak troski, awarią się zakończył, a nie tak miało być. Od tego momentu choć wielu się ze mną nie zgodzi mogło być tylko gorzej, niemniej jednak moje zdanie jest to i jeszcze kilku osób. Do składu zaprzęgamy lokomotywę spalinową, ale to już nie to, bo jak to taki szmat drogi i zwykła spalinówka, no może nie zwykłą bo bieszczadzka, ale żal. I choć podróż do Przysłupa nie najgorszą była, słońce dopisało i dwie urocze dziewczątka w barze też jakby na miejscu były ze swym poczuciem humoru i jędrnymi cycuszkami, to w głębi jakiś niedosyt pozostał, taki smutek wpełzający, tym szybciej im szybciej słońce nas opuszczało. Znów manewry, powrót, fotostopy w nie zawsze odpowiednim miejscu, powtarzanie najazdu, bo się igły na drzewach źle ułożyły, zachodzące słońce, chłód ,zmęczenie, irytacja.

Cisna już ze spalinówką Foto: Paweł Radecki	Fotostop Foto: Paweł Radecki	Kolejny fotostop Foto: Paweł Radecki
Dojeżdzamy do Przysłupa Foto: Paweł Radecki		Powrót Foto: Paweł Radecki

Dotarliśmy, ale to nie koniec, trzeba dostać się do Dynowa gdzie ukołysać się mamy do snu, ściskamy tych których już nie zobaczymy (na tej imprezie) kupujemy książki o „węglówce” . Wsiadamy i pomykamy w stronę Sanoka gdzie postanawiamy coś zjeść, ale zanim tam dojedziemy to kręte drogi zawiodą nas do Rzepedzi. Pusto, cicho tylko ptaków śpiew kilka zdjęć i następna stacja Szczawno Kulaszcze, i tu podobnie, na pamiątkę zabieramy garść wspomnień i ziarenko piasku, krętą miedza pośród pól dojeżdżamy do Zagórza. Późno już trochę, wśród miejscowych przedstawicieli fauny i flory, wzbudzamy co najmniej zdziwienie, rozpełzamy się po stacji. Zmierzcha w mieście Sanok do restauracji „Skorpion” wstępujemy, na staropolski żurek, wzbudzając sensację, zamówieniem tegoż z jajkiem i kiełbasą, jak nam wyjaśnia mało uśmiechnięte dziewczę takiego nikt jeszcze nie zamawiał. Posileni, oszołomieni słońcem i powietrzem pomykamy w noc ciemną do Dynowa, gdzie ma być nocleg, jest owszem ale czy to nie przesada, pięcioosobowy pokój, jeden śpi na dostawce, po pięć dych od głowy, oj nocowało się w lepszych warunkach i tańszych, ale organizator to zarezerwował, w sumie nie on płaci ot co. Szósta rano pobudka, zdecydowanie o nieludzkiej porze, jak się okaże wstając o siódmej też byśmy zdążyli. Tej części dnia nie opiszę bo i nie ma czego, jechaliśmy samochodem, fotografując w różnych miejscach, niestety organizator za nic nas miał, fotostopu na wyjściu z tunelu, jakże kultowego nie zrobił, a my jak głupcy przez dżunglę się przedzieraliśmy, eskapadę tą Kudłaty przypłacił kąpielą w strumyku oraz znacznym pogorszeniem humoru, co i na nas się odbiło. Na stacji ....krzyżowanie się pociągów, dyskusja o należności za imprezę, kolejny zgrzyt, w trakcie organizator podnosi cenę, bo mu frekwencja nie dopisała, kończy się na tym że za niezbyt udany dzień płacimy po 140 PLN co jest rozbojem na prostej drodze. Ale mądry Polak po szkodzie, nauka na przyszłość.

Z mgły się wyłania Foto: Paweł Radecki	Po drodze Foto: Paweł Radecki	Na polu Foto: Paweł Radecki
W morzu traw Foto: Paweł Radecki		Kańczuga, krzyżowanie się pociągów Foto: Paweł Radecki

Opuszczamy Kańczugę w minorowych nastrojach, mknąć co sił w stronę LHS-ki, co chwila pada, czasami leje, ale nic to, po drodze co jakiś czas spotykamy „byka” wciąż tego samego, chwila na wymarłej stacji Staszów, krótki postój w miejscowości Ruda, ceremonia mijania się dwóch składów z obowiązkową pogawędką maszynistów. I tego dnia ostatni przystanek nieopodal miejscowości Kije, gdzie po długim oczekiwaniu w coraz gorszym świetle, wreszcie nadjeżdża długo oczekiwany bo słyszany od dawna skład z trzema „gagarinami „. Miasta i wsie a na koniec znów postój na CMK, fioletowa 08 i jeszcze 09 oto nasze trofea, tak kończy się nasz dzień, czeka nas jeszcze droga do domu, czasami na skróty które nimi wcale nie są, na parkingu PŁ przeformujemy się, po chwili Piotrek wysadza mnie pod domem.

Mijanka na LHSie Foto: Paweł Radecki	Staszów w deszczu Foto: Paweł Radecki
Często spotykany byk Foto: Paweł Radecki	Ostatnia fotka tego dnia Foto: Paweł Radecki

Już wiemy że na jesień znów tu przyjedziemy, ale tylko na kolejkę leśną, Przeworsk sobie darujemy, a noclegi zawsze sami załatwiać już będziemy. Wiele gorzkich słów padło pod adresem organizatora, ale czy to coś zmieni, Ci którzy go ubóstwiają do dni ostatnich swoich lub jego to czynić będą, tym którym od pierwszego wejrzenia obmierzł, sympatią go nie obdarzą, tak to już jest na tym łez padole.

Smakowy hamburger z kota Foto: Paweł Radecki	Na szczycie Foto: Paweł Radecki	Prostujemy kości Foto: Paweł Radecki
Bieszczadzkie klimaty Foto: Jakub Sikora	Bieszczadzkie klimaty Foto: Jakub Sikora	Wyjazd z pełną parą Foto: Jakub Sikora
Na szlaku do Balnicy Foto: Jakub Sikora	Powrót do Majdanu Foto: Jakub Sikora	Prezes na szczycie Foto: Jakub Sikora
Wesoła kompania Foto: Jakub Sikora	A cóż to Prezes wypatrzył? Foto: Jakub Sikora	To mistrzowie jogi z Bieszczady po osiągnięciu punktu ZEN! Foto: Jakub Sikora

Dla Was to w skrócie opisał nie do końca uszczęśliwiony Wasz ulubieniec
 Kpt.Nemo.